Hond en baas: onvoorwaardelijke liefde dankzij oxytocine
Tussen hond en baas bestaat onvoorwaardelijke liefde. Hoe zit dat precies? Laten we even terugspoelen. Even terug naar ‘vroegah’. Toen hielden we honden vooral omdat ze ‘zo lekker nuttig’ waren. Een hond was bijvoorbeeld ideaal om huis en haard te bewaken. Na de Tweede Wereldoorlog kwam hier langzaam verandering in: we gingen de harige vriendjes steeds meer zien als een bron van gezelligheid. Ze werden onderdeel van de familie: iemand die altijd tijd voor je had, waar je altijd mee kon knuffelen en aan wie je alles kon vertellen.
Hechting tussen baas en hond
Dat we ons zo kunnen binden aan honden, is niet verwonderlijk. Honden zijn, net als wij, roedeldieren. Ze gaan er lekker op om samen dingen te ondernemen en zijn altijd door het dolle als je na een paar uur (of hey – een paar minuten) weer thuiskomt. Andersom maken wij, zo schrijft Psychologie Magazine, het ‘knuffelhormoon’ oxytocine aan als we ’s avonds met onze furry vriend op de bank liggen te kroelen.
Oxytocine voor onvoorwaardelijke liefde
Dat knuffelhormoon, oxytocine, heeft een sterk bindende werking. Ongeacht welk ‘soort’. Daarom kunnen mens en hond zich ook zo sterk hechten.
“Zowel honden als mensen maken stofjes aan die ons een fijn gevoel geven en waardoor we bij elkaar willen zijn. “
Wat ook opvallend is, is dat mens en hond elkaar aankijken. Voor ons mensen is dat vrij normaal: we turen graag eindeloos in de ogen van onze geliefden, maar voor een hond is het uiterst vreemd. Instinctief is hem namelijk geleerd dat oogcontact agressie kan uitlokken. Onze viervoeters hebben zich blijkbaar zo aangepast aan ons dat ze nu wél oogcontact maken. Het leverde ze tenslotte voordeel op in het versterken van de onderlinge band. Bijzonder, toch?!
Hondenbaasjes en hun oxytocine
En de voordelen van dat vrolijke stofje blijven maar komen. De aanmaak van oxytocine reduceert namelijk stress en verlaagt de bloeddruk. Zowel bij mens als hond, trouwens 😉. Dat kan één van de redenen zijn waarom mensen met een hond minder vaak naar de huisarts gaan, minder medicatie en minder slaapproblemen hebben. Ouderen met een hond zijn bovendien fysiek fitter en herstellen beter na een hartaanval. Danku, oxytocine! Bijkomend voordeel is dat ze actiever blijven omdat ze lekker vaak gaan wandelen met hun harige vriend.
Kortom: er is dus een hele rits onderbouwde verklaringen voor die hechte band tussen baasjes en hun beestjes. Honden hebben zich door de jaren heen aangepast aan ons en wij hebben ze in ons huis en hart toegelaten. En die onderlinge band versterken we door allebei lekker te pieken qua oxytocine. Tijd voor een harige knuffel!
Zin om meer te lezen over de onvoorwaardelijke liefde tussen hond en baas? Lees hier het verhaal van Wolfje en Rose.