Beestje en baasje #2: Santo en Thenya
In de rubriek ‘Beestje en baasje’ vertellen we het mooie afscheidsverhaal van een baasje en hun trouwe viervoeter.
Vandaag deel #2: Santo en Thenya
Je was hoogzwanger toen je op Santorini je eerste adoptiehond zag. Hoe ging dat?
‘Klopt, ik was toen zwanger van mijn eerste zoon. Het was vrij simpel: Santo, mijn aanstaande hond, ging mee naar huis of ik zou daar achterblijven. Lang verhaal kort: de hond ging mee 😉. Zijn ene oogje was stuk en hij had een verbrijzelde achterpoot. Maar eenmaal in Amsterdam konden we hem goed oplappen. Met zijn ene oog zag hij beter dan menigeen met twee! Santo heeft uiteindelijk 15 jaar en 5 maanden bij mij gewoond. Hij was mijn alles. Het viel me dan ook enorm zwaar toen ik hem moest laten inslapen. Iedereen zei: je hebt hem een goed leven gegeven. Maar toch… ik was er kapot van.’
Wat heb je toen gedaan om Santo te eren?
‘Ik ben teruggevlogen naar Santorini om een beetje as uit te strooien in zee. Langs het strand waar ik hem ooit had gevonden. Ik vond het een mooi idee dat hij zo weer een beetje ‘thuis’ was. Op het moment dat ik daar was, stond er ineens een bruin met witte Pointer naast me. Ik voelde gelijk: dit is een teken. Ik heb toen de plaatselijke dierenarts gebeld om te informeren over de Pointer. Toeval bestaat niet: de dierenarts vertelde dat ze de hond kende. Ze had haar twee maanden geleden geopereerd aan haar poot. Ze wist me te vertellen dat de Pointer gesteriliseerd en gechipt was. Ik stond al te springen om haar mee naar huis te nemen, maar helaas had ze nog geen rabiës-inenting gehad en moest ik Santorini met een zwaar hart verlaten. De Pointer keek me met verdrietige ogen na toen ik de bus naar het vliegveld instapte.’
En toen?
‘De dierenarts vertelde me dat ze me in contact zou brengen met de vrouw die de Pointer bij haar had gebracht. Die vrouw vertelde me dat ze de Pointer na mijn vertrek nog twee keer zag, maar daarna was “mijn” hond spoorloos. Ik besloot terug te gaan naar Santorini en samen met een lieve Griekse vrouw, genaamd Vily, ben ik overal flyers gaan ophangen. Het leverde niets op. Daarna ben ik nog eens teruggegaan, een jaar nadat ik de Pointer had gezien, maar ondanks dat ik het hele eiland afzocht was ze onvindbaar. Ik begon de hoop op te geven.’
Wat verdrietig! Heeft dit verhaal wel een happy end?
‘Wat denk je? Drie weken nadat ik thuis was had ik een aantal gemiste oproepen vanuit Santorini. Het was Vily: “I found your dog!”. Toen kon ik mijn hond eindelijk ophalen. Eenmaal naast me is ze niet meer van mijn zijde geweken. Ze woont nu alweer 5,5 jaar bij me. Ik heb haar vernoemd naar de lieve Griekse mevrouw die ons samen heeft gebracht: Vily. Ik ben er van overtuigd dat mijn overleden hond Santo haar naar me heeft “gestuurd”. Dat idee geeft me kracht.’
