Rouw om overleden hond kan nog pijnlijker zijn dan rouw om een mens

Omgaan met verlies is altijd vreselijk. Gelukkig staan er altijd mensen voor je klaar die je ondersteunen in het verdriet. Althans, als het om een persoon gaat. Bij een dier is dat helaas niet altijd het geval. Psychologe Julie Axelrod zocht uit waarom rouw om een overleden hond soms zwaarder voelt dan om een mens. Als je haar verklaring leest, begrijp je het helemaal. 

Waarom je het verdriet om je hond zo diep voelt 

Je gaat niet op zoek naar een nieuwe opa als die van jou komt te overlijden. Toch is een veel voorkomende reactie na het overlijden van een hond: ‘dan neem je toch gewoon een nieuwe’.  

En dat, zegt Axelrod, is precies de reden waarom het rouwen om een hond nóg pijnlijker kan zijn dan om een mens. Je verdriet wordt niet altijd erkend. Wordt soms zelfs weggewuifd. Terwijl jij juist nu diegene mist die dagelijks aan je zijde was. Die kwispelde bij je thuiskomst, naast je lag als je je rot voelde. Altijd daar voor jou. Je dealt dus met het verlies, eenzaamheid én je voelt je onbegrepen. 

Meer over eenzaamheid na het verlies van je hond: 4 manieren om met het gemis om te gaan. 

Spreek je verdriet uit (ja, ook als mensen dan raar kijken) 

Een dag (of een week, of een maand – er is geen goed of fout) na het overlijden van je viervoeter probeer je weer fris en fruitig op je werk te verschijnen. Bij de eerste de beste ‘hoe gaat het nu?’ barst je in tranen uit. Als je net je oma had verloren, was dat sociaal geaccepteerd. Nu krijg je vooral ongemakkelijke blikken of onhandige stiltes. Of nog erger: ze gaan precies de verkeerde dingen zeggen. 

Verdriet om je harige familielid levert over het algemeen wat meer scheve gezichten op. Het kan daarom moeilijk zijn om je verdriet te uiten. Maar toch, spreek je uit. Want jouw verdriet is echt. Het lucht jou op en bovendien mag jouw gevoel er zijn. Als het lukt, kun je je collega’s ook uitleggen wat je hond voor je betekende. Op die manier zullen zij je beter begrijpen en helpen we hopelijk weer één ‘dan-koop-je-toch-een-nieuwe’-bruller de wereld uit. 

“Verlies van een hond voelt voor iedereen anders” 

Altijd anders 

Mens, hond, goudvis, het maakt niet uit. Iedereen rouwt op zijn eigen manier. Dus jij ook.  Jij rouwt om je trouwe maatje op jouw manier. En dat is he-le-maal oké! 

Misschien pink je alleen af en toe een traantje weg. Of je komt je bed de eerste dagen niet en merkt dat de zakdoeken niet aan te slepen zijn. Alles mag. Er is geen tijdslimiet, geen vaste volgorde. Rouw beweegt. Jij mag daarin meebewegen zoals het voor jou goed voelt. 

De liefde stopt niet – ook niet als je hond er niet meer is 

Je mist je hond. Elke dag. En dat mag.  Het is een bewijs van de onvoorwaardelijke liefde die er was en nog steeds is. Wat kan helpen is het bewust herinneren van jullie band. Misschien door een foto, een sieraad met zijn naam of zelfs een klein ritueel zoals een kaarsje op zijn verjaardag. Dat kan enorm fijn zijn. De liefde blijft, ook zonder natte neus.